A co by było gdyby...

            Pewnie każdy z nas zastanawiał się kiedyś co by było gdyby naszym światem nie zawładnął pewien czworonożny, kudłaty zwierz. Ja od jakiegoś czasu też nad tym myślałam i doszłam do wniosku, że gdyby nie on, moje życie potoczyłoby się w strasznie nudny sposób. Nic by się w nim nie działo, a ja wykonywałabym najprawdopodobniej coś, co nie sprawia mi jakieś wielkiej przyjemności. Tego czego się nauczyłam od psa możecie poczytać tutaj, a teraz zapraszam do dalszej części, w której opiszę to co zyskałam, biorąc pod swój dach Fuksa.

Adoptując Fuksa, cieszyłam się, że w końcu jedno z moich małych marzeń się spełni i będę miała psa w domu. Zawsze chciałam spać z nim razem w łóżku, uczyć coraz to nowszych sztuczek i mimo paskudnej pogody po prostu spędzać z nim wolny czas w pokoju. Miał być zwykłym pieskiem do towarzystwa. Psem, który na spacerach będzie się grzecznie bawił z innymi przedstawicielami swojego gatunku, a do ludzi nie będzie w żaden sposób agresywny (jak np. Hiro). Cóż, sprawy potoczyły się trochę inaczej…

1. Gdyby nie było Fuksa… nie dowiedziałabym się co to prawdziwa praca z psem.

- Psy ze schroniska mają to do siebie, że najczęściej są po przejściach. Na początku pracy z nim nie odczuwałam ich tak bardzo, dopiero gdy trochę się w to zagłębiłam, zaczęłam zauważać, że mamy problem np. z socjalizacją, z kontaktem z ludźmi, z dotykiem itd. To wszystko nauczyło mnie co robić w takich sytuacjach i teraz często zdarza mi się dawać rady innym ludziom z podobnymi problemami.

2. Gdyby nie było Fuksa…nie dowiedziałabym się co to znaczy prawdziwa zabawa z psem.

-Od początku zabawki nie budziły w nim jakiegoś szczególnego zainteresowania. Jak chciał to czasem brał sobie jakiegoś gryzaka i tyle. Zawsze miałam psy, które szalały za tą formą spędzania czasu. Nasze początki wspólnej zabawy były po prostu straszne :/ Fuks niby coś się bawił, ale szybko się gasił albo w ogóle bał się do zabawki podejść i pewnie chwycić ją w pysk. Oczywiście większość problemów z tym związanych wynikło przeze mnie i moje chore ambicje xd. Ale jak to mówią, człowiek uczy się na błędach i teraz małymi krokami idziemy do przodu. Zawsze z psami bawiłam się w sposób taki, że czasem rzucę jakąś piłkę czy chwilę się poszarpię. Tutaj sytuacja jest inna. Albo oboje wkładamy w to całe serce i angażujemy się w 100%, albo nie bawimy się w ogóle. I ja i Fuks trzymamy się tej zasady. Kiedy on nie ma na to ochoty to robimy długą przerwę, żeby się trochę stęsknił, a kiedy ja bawię się "bo muszę" to widać, że pies w ogóle nie jest nakręcony i to wszystko nie sprawia mu takiej przyjemności jaką powinno sprawiać.

3. Gdyby nie było Fuksa…nie poznałabym swojej prawdziwej pasji.

-Szukałam jej bardzo długo. Na początku rzeczywiście robiłam coś z psami i sprawiało mi to przyjemność (m.in. uczenie sztuczek Hirka), ale z czasem nie wiem czemu, ale przestało mnie to kręcić. Lubię kiedy w moim życiu to co robię ma jakiś sens, a to przestawało go mieć. Zaczęłam szukać czegoś innego. Rysowałam, grałam na gitarze albo jeździłam wyczynowo na bmx albo hulajnodze. To ostanie sprawiało mi najwięcej frajdy, ale z czasem stało się bardziej problematyczne niżeli przyjemne. Tricki nie zawsze wychodziły, a miejsc aby je ćwiczyć było mało. Do skateparku jeździć sama nie chciałam, a tata też nie zawsze miał czas, aby mnie tam zawieźć. Kiedy w domu pojawił się Fuks, na początku oczywiście znów był szał na sztuczki. Nauczyłam go kilku podstaw i znowu była pauza. Dość długa pauza... W końcu pewnego dnia będąc z wujkiem w Castoramie, postanowiłam zaryzykować i kupić pierwsze rurki PCV, chyba domyślacie się do czego :D Zrobiłam moje pierwsze prowizoryczne przeszkody. Do ideału było im daleko, ale początki zawsze są bardzo amatorskie. Bo przecież nie wiemy czy nam się to spodoba czy nie.

Oczywiście Fuks z początku bał się podejść do przeszkody, a co dopiero ją przeskoczyć, tak więc zaczęliśmy metodę małych kroczków. Dużo nagród za samo zbliżenie się, a w późniejszym okresie za przeskoczenie małej wysokości. Z czasem wszystko szło coraz lepiej i lepiej. Pierwszy trening w terenie, budowa lepszych stacjonat, później uczestnictwo w obozie i budowa jeszcze lepszych stacjonat :D Dzięki niemu pokochałam ten sport. Zakochałam się w pracy z psami w ten sposób. Chcę rozwijać się jeszcze w innych kierunkach, ale to wszystko przyjdzie z czasem.

Nasze pierwsze super stacjonaty i pierwszy trening w terenie XD 

4. Gdyby nie było Fuksa…nie byłoby bloga :D

-Wcześniej zakładałam FanPage Hirka, ale po kilku tygodniach wszystko dobiegło końca…Teraz nawet nie wiem z jakiego powodu. Blog z początku o samym Fuksie powstał poprzez inspiracje innymi blogerami. Chciałam tak jak oni, co chwilę dzielić się naszymi sukcesami, przeżyciami, patentami itp. W końcu w trakcie trwania przerwy świątecznej, zmobilizowałam się i przez kilka dni (przed nowym rokiem :D) siedziałam i tworzyłam szablony, nagłówki itd. W końcu 31 grudnia pojawił się nasz pierwszy post (którego do dzisiaj nie wiem jak mogłam opublikować xD). Tak trwam w tym do dziś. Nie jesteśmy tu długo i już mieliśmy przerwę od wpisów, ale wróciliśmy pełni motywacji do dalszej pracy i jak na razie nie zamierzamy przestać.

5. Gdyby nie było Fuksa…nie opuszczałabym w ogóle mojego domu.

-Tak, czasem dochodziło i do tego. Jakoś nigdy nie zależało mi na super kontakcie z rówieśnikami, szczerze powiedziawszy miałam to gdzieś. Wolałam siedzieć w domu przy komputerze nie robiąc tak naprawdę nic pożytecznego. Oczywiście wciąż spędzałam czas z Hirkiem, ale nigdy nie czułam wielkiej potrzeby chodzenia z nim na spacery poza tereny mojego osiedla. Z Fuksem po odkryciu jego problemów z socjalem, czuję, że abyśmy robili coraz większe postępy, musimy wychodzić częściej na miasto. Plany sportowe są, potencjał Fuksa oczywiście jest, ale co z tego jak pies będzie rozkojarzony i zestresowany całą nową sytuacją? Czasem trzeba spojrzeć na te inne problemy, które początkowo wydają się nieszkodliwe, a później mogą nam zrobić niespodziankę. Już staram się nie marnować czasu na bezsensowne siedzenie w internecie, ale każdą wolną chwilę chce przeznaczać na rozwój :D

            Moje życie odkąd pojawił się w nim Fuks uległo dużej zmianie. Były chwile zwątpienia i chciałam wrócić na stare śmieci, ale nie poddałam się. Teraz za nic nie oddałabym tego do czego wspólnie doszliśmy. Poznałam swoją prawdziwą pasję. To co chcę robić jak długo to tylko możliwe. A co w waszym życiu zmienił pies? Koniecznie piszcie w komentarzu! :D

Pozdrawiamy!