Czy marzenia się spełniają?

            W listopadzie spełniło się jedno z moich największych marzeń. Droga do jego spełnienia nie była jednak tak łatwa jakby się mogło wydawać. Przeżyłam wiele rozczarowań i momentami po prostu traciłam nadzieję. W tym poście chcę opisać moją historię, która mam nadzieję zmotywuje was do ciągłego dążenia do celu i nie poddawania się tak łatwo…

            Marzeniem o którym pisałam na wstępie jest oczywiście Riley. Ten tak długo wyczekiwany, "idealny" szczeniak rasy Border Collie.

Idea tego, aby wziąć pod swój dach właśnie tę rasę nie była taka pewna od samego początku. Odkąd zaadoptowałam Fuksa, moje serce podbiły małe psy, głównie terriery. Dlatego początkowo byłam pewna, że zdecyduję się w przyszłości na Parsona. O dziwo moje plany pokrzyżowała moja koleżanka. Jakoś to było, że zeszłyśmy na temat psów i nagle powiedziała, że jakby ona miała mieć psa to chciałaby właśnie bordera (Tak Julka, jeśli to czytasz, mówię o tobie). Oczywiście już wtedy bardzo dobrze znałam tę rasę, ale zawsze była mi taka odległa i mówiłam sobie ciągle, że te psy są duże, będzie dużo problemów i po prostu nie zapewnie mu takiej aktywności jaką potrzebuje. Powiedziałam jej wtedy, że moim wyborem tak czy inaczej będzie Parson. Z czasem jednak miałam coraz większy dylemat. Zaczęło się od porównywania tych ras pod względem sportowym. Oba psiaki są aktywne i nie lubią nudy, ale ciągle jakoś bardziej ciągnęło mnie do mniejszego. Odkąd pierwszy raz wzięłam udział w seminarium i zobaczyłam Bordery na żywo, zakochałam się po uszy. Od tamtej pory decyzja zapadła. To będzie Border. Jednak nie wszystko jest takie proste jak się może wydawać, a ja nie dostałam pieska na pstryknięcie palcami.

A i jeszcze chciałabym dodać, że nie zdecydowałam się na tę rasę ze względu na jej aktualną popularność. Mimo, że może się wydawać, że decyzja została podjęta strasznie szybko i nawet się nie zastanawiałam to jest to błąd. Dużo czytałam i obserwowałam psy innych osób. Zebrałam informacje na temat ich wad jak i zalet. Byłam ich wszystkich świadoma i też świadomie podjęłam decyzje. Wiem co niesie za sobą posiadanie tej rasy i myślę, że jestem na to wszystko gotowa. 

Z początku ukrywałam to, że planuję zakup właśnie tej rasy. Dobrze wiedziałam, że temat kolejnego psa w domu nie będzie miło odebrany przez mojego tatę. Zaczęłam więc działać w inny sposób. Od zawsze na wszystkie moje "zachcianki" musiałam uzbierać pieniądze sama. Nigdy nikt mi nie dawał od razu tego czego chciałam. Aby coś dostać musiałam w jakiś sposób na to zapracować i udowodnić, że naprawdę mi na tym zależy. Pamiętam jak kiedyś bardzo chciałam kupić moim szczurom, porządną klatkę za bodajże 1300zł. Nigdy nie udało mi się uzbierać tak wielkiej sumy, toteż zebranie ponad 3 tysięcy złotych na psa wydawało mi się tym bardziej niemożliwe, ale nie poddałam się. Nie miałam kompletnie nic zaoszczędzone. Co gorsza miałam na głowie jeszcze inne wydatki, które nie były małe. Zaczynałam po prostu od zera. Pod koniec roku szkolnego postanowiłam, że nie zamierzam zmarnować tych wakacji i chcę podjąć jakąś pracę, aby szybciej uzbierać potrzebną kwotę. Los mi dopisał i dostałam propozycję wyprowadzania psa na okres 15 dni. Bez wahania podjęłam ją i już pierwszego lipca przyjechałam na miejsce zapoznać się z psem. Mając 16 lat może być ciężko o zdobycie jakiejś fajniej pracy, ale nie poddałam się mimo, że czasem miałam chwile załamania i myślałam, że nie uzbieram potrzebnej kwoty. Wiedziałam, że nie mogę liczyć na tak dużą pomoc finansową ze strony moich rodziców. Oczywiście w między czasie tata dowiedział się, że zbieram właśnie na psa. Początkowo, tak jak myślałam, spotkałam się z wyraźnym NIE i że mogę sobie go kupić dopiero na studiach, bo on nie chcę tutaj drugiego psa. Zignorowałam to i dalej dążyłam do celu.

Czas leciał, a tata pomału przekonywał się do tej rasy. Podobała mu się i stawał się coraz bardziej przychylny do tego, aby w naszym domu zawitał kolejny pies. Pokazywałam mu różne filmy z ich udziałem, mówiłam o moich planach i pokazywałam planowane mioty. Ciągle się wahał, ale koniec końców powiedział, że jeśli uda mi się uzbierać potrzebną kwotę i sama będę utrzymywać tego psa, to on się zgadza.

Z pomocą innych członków mojej rodziny (czyt. babcia, ciocia, wujek) oraz dzięki pracy i sprzedaniu paru rzeczy, udało mi się uzbierać dużą część potrzebnej kwoty. Zaczęłam pisać do hodowców od których chciałam wziąć szczeniaka. Było ich wielu i każdy miot na swój sposób wyjątkowy. W końcu w sierpniu trafiłam na plany hodowlane Santa x Keeper. No i to okazał się strzał w dziesiątkę. Psy z lekką budową, skoczne, myślące. Ideał do frisbee, tak jak chciałam. Napisałam i zarezerwowałam suczkę.

16 września rano, na świat przyszły niebiesko- białe kluski. Od razu się zakochałam i już nie mogłam doczekać się pierwszych odwiedzin.

Czas upłynął niesamowicie szybko i już 8 października byłam w drodze do hodowli. Widząc maluchy, nie mogłam dalej uwierzyć w to, że jedna z nich będzie moja. Tego dnia jeszcze nie podjęłam decyzji. Mimo to, ciągnęło mnie właśnie do Riley. Nie wiem dlaczego, ale po prostu moje serce mówiło mi, że to właśnie ona. Wszyscy powtarzali mi, żebym się nie spieszyła, że mam jeszcze czas i żebym nie podejmowała już teraz decyzji, ale myślę, że już wtedy wiedziałam kogo wybiorę.

Odwiedziłam hodowlę jeszcze raz, gdy można było już zobaczyć jak maluchy się zachowują. Wtedy miałam podjąć ostateczna decyzję, ale ja już wiedziałam do kogo należy moje serce.

Gdy zajechaliśmy na miejsce, weszliśmy do środka i otworzyliśmy kojec, Riley jako pierwsza z niego wyskoczyła i pobiegła w moją stronę. Myślę, że to umocniło mnie w przekonaniu, że to właśnie ona. Wszystkie były towarzyskie i po prostu cudowne, ale to ona pierwsza wybrała mnie, a ja wybrałam ją. Czasem trzeba posłuchać głosu serca i tak też zrobiłam, a już w listopadzie jechałam po moje marzenie.

Po załatwieniu wszystkich formalności w hodowli, pojechaliśmy do domu. Mała strasznie piszczała przez większość drogi, ale nie ma co się dziwić. Mimo wszystko, dość szybko zaaklimatyzowała się w nowym domu. Jeśli chodzi o Fuksa, to przez długi czas nie mógł się do niej przekonać. Zajęło trochę czasu, aż zaczął ją tolerować, ale teraz są najlepszymi przyjaciółmi.

Jeśli chodzi o imię, to było z nim ciężko. Zdecydowanie więcej fajnych imion posiada płeć przeciwna. Przeszukiwałam listy psich imion, ale żadne nie przypadło mi do gustu. W końcu oglądając serial zorientowałam się, że jedna z głównych bohaterek (a zarazem moja ulubiona) ma na imię Riley. Zaczęłam sobie powtarzać to imię i obrazować czy będzie ono pasowało. Chciałam, aby suczka nazywała się oryginalnie, a takiego imienia jeszcze nie spotkałam nigdzie. No i tak zostało, nie zmieniłam zdania.

Ps. Jakby ktoś nie był pewny to Riley czyta się Rajli :D

            Czasem w życiu, jeśli czegoś pragniemy, musimy pokazać, że naprawdę nam na czymś zależy. Spotykałam się z przypadkami, kiedy osoby dostawały coś, a nie kiwnęły nawet palcem, aby to zdobyć. Wystarczyła smutna minka do rodziców i już miały co chciały. Szkoda tylko, że w przyszłości to tak nie wygląda i jak dojdzie co do czego, to te osoby mogą się nieźle zdziwić. Tym postem chciałam was zmotywować do tego, aby dążyć bez względu na wszystko do swoich marzeń i celów. Czasem mogą się one wydawać nieosiągalne, ale jeśli się nie poddacie i dalej będziecie szli w tym kierunku, prędzej czy później zapracujecie na to czego tak pragnęliście, a wtedy docenicie to o wiele bardziej niż ludzie, którzy dostali to za darmo. Zaczęłam ten post pisać jakoś na początku czerwca. Jeszcze wtedy mój tata mówił kategorycznie "NIE" na kolejnego psa w domu. Wiedziałam, że uda mi się spełnić to marzenie, a post ujrzy światło dzienne i tak się stało. Nigdy się nie poddawajcie i nie dajcie sobie wmówić, że coś jest niemożliwe, bo to kłamstwo. Ciężką pracą i determinacją w końcu osiągniecie to co chcecie. Bądźcie tylko cierpliwi.

Kończąc chciałabym odpowiedzieć na pytanie zawarte w tytule postu. Czy marzenia się spełniają? Nie. Marzenia się spełnia!